بسم الله الرحمن الرحیم

کسی که علم دارد ، عالم است ؛ اما کسی که به درک و ادراک رسیده ، مدرک است . تو با علم به دانایی می رسی اما با ادراک این دانایی ، علم را دارا می شوی . یعنی آن دانایی با وجودت یکی می شود و خود را می  یابی .

 " من عرف نفسه فقد عرف ربّه " کسی که خودش را شناخت، پروردگارش را می شناسد . تمام بدبختی بشر امروزی این است که خودش را نشناخته . البته منظور از "خود "، همان خود عالی است که قبلا به آن اشاره کرده ایم. وگرنه این خود دانی که جسم است و خواسته هایش مادی است ؛ را همه می شناسند . مشکل ما نشناختن آن خودی است که شرافت و شخصیت انسان به آن بر می گردد.

کسی که بدنش سوخته و تاول زده و دائم فریاد می زند که درد دارم. تو فقط علم داری که سوختن ، درد دارد و دیگر درد او را ادراک نمی کنی .اما عمق درد او را زمانی می فهمی که بدن تو هم به مانند او در آتش بسوزد ؛ اینجاست که درد را دارا می شوی . یعنی شدت درد او را با تمام وجودت ادراک می کنی .کسی که در وجودش به معرفت و ادراک برسد ؛ رمز و راز هستی و آفرینش را و خود را و خدا را در وجودش می یابد و ادراک می کند .

بسم الله الرحمن الرحیم

اگر تا امروز به رمضان سلام نکردی ، از امروز سلام کن ، چون رمضان ماه نیست حقیقتی است در وجود .

سحر شد و سریع به افطار در وجودمان نزدیک می شویم ؛ دعای سحرت را بخوان که وقت اذان است .

نماز را اقامه کن که وقت گذشت ... باید رفت ...

گفتم نماز را اقامه کن ؛ نه بخوان ، خواندن با اقامه فرق می کند . خواندن با زبان است و اقامه در وجود !

اقامه یعنی نماز را برپاداشتن ، یعنی حقیقت نماز را در وجود خواندن.

اقامه یعنی با نماز یکی شدن و به خدا نزدیک شدن !

تو چقدر به خدا نزدیکی و چقدر از خدا دوری ؟

آنگاه که بی مهابا به گناه چنگ می زنی از او دور می شوی و

آن گاه که در سحر ، وجودت با اشک ندامت یک "الله اکبر " می گوید، به او نزدیکی .... بسیار نزدیک

یا من هو اقرب الیّ من حبل الورید